Soms komen er cd’s in de brievenbus met muziek waar ik totaal niets mee heb en waarvan me ook het belang ontgaat om een recensie te plaatsen in een e-zine met de naam Rootstime. En dat is hier wel zeker het geval, zoals de naam van dit gezelschap al aangeeft “Acid Arab” betreft het hier een soort van techno behandeling van Arabische muziek, die oorspronkelijk Arabische klanken hebben natuurlijk een binding met roots, maar techno en roots, ik weet het niet, maar ik zal proberen er iets over te vertellen. Gilles Peterson vind het een van de albums van het jaar, dus wie ben ik ? In 2012 vormden de Parijse DJ’s Guido Minisky en Hervé Carvalho “Acid Arab”de muzikale stijl werd steeds meer gestileerd door de vele artiesten uit Noord Afrika en het Midden Oosten die in Parijs hun opwachting maakten. Hun concept was een ruimte te creëren voor de Arabische cultuur in de wereld van de hedendaagse elektronische muziek, naarmate ze steeds meer hun eigen nummers wilden maken werden ze een echte muziekgroep vooral toen de groep werd uitgebreid met Pierrot Casanova, Nicolas Borne en later de Algerijnse keyboardspeler Kenzi Bourras. Sinds hun debuut “Musique de France” toerde Acid Arab over de hele wereld. De band hebben hun eigen Hafla club nachten geïnitieerd in verschillende landen waar ze samenspelen aankomende gelijkgestemde musici Recentelijk hebben ze hun eigen label opgericht “Acid Arab Records” in samenwerking met Crammed Discs om innovatieve elektronische muziek artiesten uit Noord Afrika en het Midden Oosten een kans te geven.

De titel “Jdid” (nieuw in het Arabisch) betekent een grote stap voorwaarts voor de band met de verdieping van de dialoog tussen de noordse, zuiderse en oosterse kusten van de Middellandse zee. Er zijn bijdragen door de Algerijnse vocalisten Radia Menel, Sofiane Saidi, Amel Wahby en Cheiha Hadjla, de Turkse artiest Cem Yildiz en de Syrische keyboardspeler Rizan Said en er zijn nummers geschreven in samenwerking met de Tunesisch/Belgische producer Ammar 808 en met Les Filles d’Illighadad uit Niger. Apart van alle elektronische effecten zijn er ook nog echte instrumenten te horen zoals de gasba fluit, de yarghol (Palestijnse orgelfluit)en natuurlijk keyboard. Het nummer “Soulan” (zachtjes) met de vocalen van Les Filles d’Illighadad roept de sfeer op van de Touareg blues, maar het specifieke hallucinerende ritme daarvan wordt vakkundig om zeep geholpen door de mechanische elektronische dreun. Als ik vroeger Little Richard draaide werden mijn ouders boos vanwege de in hun oren a-muzikale geluiden, ik herken dat nu, ik kan er volstrekt geen plezier in vinden hiernaar te luisteren, je moet er op “dansen” en dan wel met veel middelen in je lijf, laat maar. Ik denk dat Mr. Peterson inmiddels teveel heeft geslikt.

Jan van Leersum